Ruim tien jaar na het overlijden van mijn moeder, na de confrontatie met haar slopende hersentumor, vind ik het mooi om te proberen om 24 uur te knokken. Kankerpatiënten knokken vaak veel langer, eenzamer, pijnlijker en uitzichtlozer dan deze 24 uur zal gaan zijn. 

Toch vraag ik me nu al af of ik het wel ga redden, terwijl ik lieve mensen om me heen heb, me er op voor kan bereiden en met een fietsmaatje ga rijden. 

Ik hoop dat ik er wat geld mee ophaal en dat bewustzijn voor blijven investeren in onderzoek naar genezingsmethodes voor kanker bij een aantal mensen vergroot wordt. Ik hoop ook dat ik wat aandacht kan genereren voor de soms toch wel heel eenzame onmenselijke strijd van kankerpatiënten.

Je bent van harte welkom om me aan te komen moedigen, om te doneren of gewoon om goed voor een ander te zorgen die het nodig heeft. Om met een paar woorden van mijn moeder af te sluiten: "laat ieder maar zorgen wat hij zorgen kan".

p.s. doneren is volledig veilig en gaat direct naar het aangegeven doel zonder enige tussenkomst